หยิน – หยาง คือ สภาวะความสมดุลของสรรพสิ่งที่มีอยู่ในธรรมชาติ และรวมถึงร่างกายของเรา ในความสมดุลกลมกลืนของธรรมชาติ ที่ว่า มีมืด ก็มีสว่าง มีความหยุดนิ่งก็มีการเคลื่อนไหว มีดวงอาทิตย์เป็นหยาง แล้วมีดวงจันทร์เป็นหยิน มีภูเขาที่หนักแน่นมั่นคง เป็นลักษณะของหยาง คือสิ่งที่งอกขึ้นไปบนท้องฟ้า หลุมกว้างเป็นลักษณะน้ำ คือ หยิน ร่างกายของเราถูกหล่อหลอมมาตามสภาวะทางธรรมชาติ จึงมีหยิน หยาง อยู่ในตัวด้วย

หากถ้าเราอยู่ในสภาพแวดล้อมไม่สมดุลกลมกลืน รวมทั้งสภาวะร่างกายที่ไม่สมดุลกลมกลืนอีกด้วย ก็อาจก่อให้เกิดสภาวะทางจิตที่ขัดแย้งกันเกิดขึ้น หรือความทุกข์ ความสุข ตัวอย่างเช่น เมื่อเรามีอาการทุกข์ดำดิ่ง (ภาวะหยิน) หยางก็จะดันให้น้ำตาออกมา เพื่อรักษาสมดุลภายในจิตใจของเรา ถ้าหากร่างกายมีการพักผ่อนไม่เพียงพอ สภาวะทางร่างกายก็จะเป็นหยางมากเกินไป เคลื่อนไหวใช้พลังงานตลอด ร่างกายก็จะพยายามจะทำให้เกิดความเป็นหยิน คือหยุดนิ่ง หรืออวัยวะไม่ทำงาน เช่น กระเพาะ ลำไส้ หรือถ้าหากสภาวะหยินหยุดร่างกายมาก ๆ เพื่อให้สงบนิ่ง อาจต้องนอนพัก หรือต้องกินยาเพื่อพักผ่อน เช่นเป็นหวัด การแพทย์ปัจจุบันได้ให้ความสำคัญต่อสภาวะความสมดุลภายในร่างกายมนุษย์ขึ้นมาก ดูได้จากการศึกษาระบบ MACRO BIOTIC และระบบอาหารต่าง ๆ

เราจำแนกลักษณะของผลไม้ ตามรูปร่างที่มีอยู่ในธรรมชาติออกเป็น

•  ผลไม้ที่เป็นหยิน เป็นผลไม้ลูกเล็ก ๆ ลูกละเอียด เช่น องุ่น

•  ผลไม้ที่เป็นหยาง เป็นผลไม้ที่ผลโตกว่ากำปั้น เช่น ทับทิม

ความสมดุลเป็นพื้นฐานของธรรมชาติและจักรวาล แล้วรวมถึงอาหารที่เข้าไปสู่ร่างกายของเราด้วย หยิน คือ ลักษณะของการแผ่ขยาย กลวง อ่อน และกระจายออกจากจุดศูนย์กลาง การไม่เคลื่อนไหว การนิ่ง (ในลักษณะแผ่ขยาย) ลอย  หยาง คือ การหดเข้า ความเข้มข้น ความแข็ง การพุ่งเข้าสู่จุดศูนย์กลาง คือ มีความหนักแน่น เป็นตัวเป็นตน เป็นชิ้น เป็นอัน  การเคลื่อนไหวของจักรวาล เริ่มจากอะตอมเล็ก ๆ ที่วิ่งเข้าชน กาแลคซี เกิดมีการประสมประสานกันระหว่าง หยิน หยาง เช่น มวลหมู่ดาวที่รวมกันเป็นกลุ่มก้อนในระบบสุริยะจักรวาล คือ หยาง ส่วนดาวเล็ก ๆ ที่กระจัดกระจาย หรืออุกาบาตเป็น หยิน

อาหารประเภทต่าง ๆ ล้วนประกอบไปด้วยหยิน - หยาง เพราะว่าอุบัติขึ้นในโลก จากจุดอนุภาคเล็ก ๆ ในจักรวาล เกิดการรวมตัว แตกตัวกระจายออก หรือห่อหุ้ม เราแบ่งประเภทของอาหารออกเป็น ๒ อย่าง ดังนี้

อาหารที่เป็นหยิน จะทำให้ร่างกายมีอาการคลาย ขยายออก เช่น ถ้ามีอาหารที่มีหยินมากจนเกินไป ก็จะมีอาการง่วงนอน ซึมเศร้า (คือ คลายตัว ทำให้ง่วง) แม้แต่เวลาที่เราเข้าไปในสถานที่ที่เป็นหยินมาก ๆ เราก็จะง่วงนอน เช่น วัด ศาลา ต้นไทร ต้นไม้ใหญ่ ครึ้มมืด หรือของที่มีการรกร้าง รกตาย (ไม่มีการเคลื่อนไหว) จะทำให้เราเกิดอาการง่วง ขี้เกียจ ซึมเศร้าในบางครั้ง อาหารที่เป็นหยินมาก ๆ คือ เหล้า พวกแอลกอฮอลส์ทั้งหมด น้ำตาลทราย(ขาว) น้ำตาลบริสุทธิ์ ไอศครีมที่หวาน มัน  นม กินแล้วตึง บวม อึดอัด (เนื้อปลาชิ้นบาง ๆ สามารถขยายตัวได้ เช่น ปลาดุกฟู

อาหารที่เป็นหยาง ก่อให้เกิดอาการหดตัวในร่างกาย ถ้าทานมากไปก็อาจก่อให้เกิดความเครียด อาหารที่เป็นหยางมากที่สุด คือ เกลือ ไข่แดง เนื้อวัว เนยแข็ง (มีความหนาแน่น มีจุดศูนย์กลาง) หากเราบริโภคอาหารพวกนี้ อย่างใดอย่างหนึ่งมากไป ร่างกายก็จะเสียสมดุล ที่เสียมากที่สุดก็จะก่อให้เกิดมะเร็ง (การรับประทานอาหารซ้ำ ๆ เดิม กินซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่เปลี่ยนประเภทอาหาร)

ถ้ากินหยินมากไป ก็จะเป็นมะเร็งหยิน คือ มะเร็งที่อยู่รอบนอกร่างกาย เช่น มะเร็งผิวหนัง โดยเริ่มต้นจากภูมิแพ้ เม็ดเลือด น้ำเหลือง หรือเป็นในบริเวณอวัยวะที่กลวง หรือขยายออกอยู่บนของร่างกาย เช่น หลอดลม – หลอดอาหาร ไทลอยด์ ถ้ากินประเภทหยางมากไป ก็จะเป็นมะเร็งประเภทหยาง ในอวัยวะที่อยู่ลึก มีลักษณะ แข็ง หนาแน่น อยู่ในอวัยวะส่วนล่าง เช่น ลำไส้ต่าง ๆ ต่อมลูกหมาก มดลูก เช่น คนอเมริกา เป็นมะเร็งปอดมากที่สุด เพราะอาหารมีหยิน หยางมากที่สุดคือ มีทั้ง ไข่ นม แป้ง เนย เนื้อวัวมัน ไอศกรีม แอลกอฮอล์ ผลไม้ทุกอย่างเต็มที่ เกินสมดุล เกินความพอดี