ในยุคสมัยของเถาจูกง อาจไม่ได้เป็นบรรทัดฐาน หรือเป็นแบบอย่างที่ใช้ได้ในปัจจุบัน แต่ก็เป็นแบบอย่างของการวิเคราะห์ตลาด รวมถึงการวิเคราะห์ถึงพฤติกรรมการใช้เงินหรือการซื้อสินค้าของบุคคลทั่วไป จากหนังสือ “กฎทองการค้าของเถาจูกง” โดยสีฮุย เล่าว่า

“บุรุษผู้หนึ่งนามว่า ไป๋กุย เคยคำนวณว่า วัฎจักรของการเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้นทุก 12 ปี ในแต่ละรอบ จะมีการเปลี่ยนแปลงย่อยทุกๆ ปี โดยจะแบ่งเป็น 3 ปีแห่งความมั่งคั่งสลับกัน 3 ปีแห่งความแร้นแค้น วนเวียนกันไป ในช่วง 3 ปีนั้น ปีใดเก็บเกี่ยวผลผลิตมาก ก็ซื้อผลผลิตทางการเกษตรใส่ยุ้งฉางไว้แล้วขายสินค้าหัตถกรรมออกไป และเมื่อถึงปีที่เก็บเกี่ยวได้น้อย เขาก็จะหันมาเก็บสะสมงานหัตถกรรม และขายผลผลิตทางการเกษตรออกไป ด้วยวิธีนี้เขาจึงมีกำไรอยู่เสมอไม่ว่าจะเป็นช่วงเฟื่องฟูหรือแร้นแค้น”…..และ

“เถาจูกง นำฝ้าย 12 มัดในโรงเก็บสินค้าออกไปขายที่แคว้นอู๋และเยว่ ทั้งๆที่สามารถขายได้ที่เมืองหลวงแคว้นฉินซึ่งใกล้กว่า แต่เถาจูกงให้เหตุผลว่า ในเมืองหลวง อากาศแห้งไม่เหมาะสำหรับการทอผ้าฝ้าย ทำให้ราคาฝ้ายต่ำ ส่วนที่แคว้นอู๋และเยว่อากาศชื้นกว่า ฝ้ายจะได้ราคา ซึ่งกาลต่อมาก็เป็นไปตามที่เถาจูกงคาดการณ์ กล่าวคือ ขายฝ้ายที่แคว้นอู๋แคว้นเยว่ได้กำไรถึง 3 เท่า แถมขากลับ ก็หาซื้อสินค้าท้องถิ่นที่ราคาถูกกว่าที่เมืองหลวงกลับไปขายได้กำไรถึง 6 เท่าตัว”

จากตัวอย่างในเรื่องราวของเถาจูกง เห็นได้ว่า ท่านอาศัยปัจจัยสองประการ ได้แก่ ความสังเกตในเรื่องธรรมชาติที่มีผลต่อผลผลิต และความสังเกตในความต้องการสินค้า คือความต้องการของตลาด เพราะราคาสินค้าจะขึ้นหรือลงก็เป็นไปตามความต้องการของตลาดนั่นเอง

ปัจจุบันเราคงไม่อาจเดินตามรอยท่านเถาจูกง ที่จะเดินทางไปค้าขายภาคอื่นๆ หรือเอาสินค้าภาคอื่นมาขายในเมืองหลวง เพราะปัจจุบันมีระบบที่แน่นอนตายตัว สินค้าของทุกภาคหาซื้อได้ง่าย จึงเป็นเรื่องของการค้าขายเครื่องอุปโภคบริโภค หรือ การค้าระหว่างประเทศ ที่ต้องอาศัยหลักของเถาจูกงมาปรับประยุกต์ใช้เพื่อก่อให้เกิดผลกำไรมากที่สุด