ดวงดาวช่วงเมษากับพฤษภา อากาศร้อน มีฝนตกบ้างในบางช่วง ดาว ๑ กับดาว ๙ ทับกัน ทําให้เกิดอาเพศ ฝนฟ้าไม่ถูกต้องตามฤดูกาล

ไม่ช้าไม่นาน ในช่วงที่พระเจ้าเล่าปี่ตั้งทัพอยู่ ปองสิบผู้บังคับกองหน้าก็รายงานมาทางพระเจ้าเล่าปี่ว่า อากาศร้อนเหลือที่ทหารจะตั้งค่ายอยู่ที่โล่งได้ แถมปองสิบก็บอกว่า น้ําก็หายาก ไม่พอที่จะเลี้ยงทหาร

เมื่อใดก็ตามที่ดาวพระเคราะห์ชุมนุมอยู่ในราศีธาตุไฟ ความร้อนแรงที่เกิดขึ้นทําให้น้ําหายาก

พระเจ้าเล่าปี่ได้ฟังเช่นนั้นก็ตัดสินใจสั่งให้ทหารไปตั้งค่ายในป่า ติดกับลําธาร ม้าเลี้ยงแย้งว่า ถ้าทหารของเราถอยร่นลงมา ข้าศึกก็มีโอกาสเข้าตีตลบหลัง พระเจ้าเล่าปี่ตอบว่า ถ้าเจ้ากลัวเช่นนั้น ก็ให้งอปั้นคุมทหารหนึ่งหมื่นตั้งไว้ใกล้กับแนวของข้าศึก ตัวข้าเองก็จะคุมทหารแปดพันซุ่มไว้ที่ซอกเขา หากลกซุนยกออกมา ก็ให้งอปั้นทําเป็นถอยทัพ พอได้ทีก็จะโจมตีจับตัวอ้ายเด็กน้อยให้จงได้

บรรดาทหารก็สรรเสริญพระเจ้าเล่าปี่ว่า วางแผนพิชัยสงครามประเสริญนักหนา แต่ม้าเลี้ยงเห็นพระเจ้าเล่าปี่สั่งการให้ตั้งค่ายยาวเรียงรายตามลำน้ำ ค่ายหน้าลึกเข้าไปในแดนกังตั๋ง ค่ายหลังยังอยู่นอกเขตแดน เห็นว่าเป็นการตั้งค่ายที่ชอบกล และเห็นว่า การตั้งค่ายในป่าหน้าแล้ง หากถูกข้าศึกเผาจะวอดวายโดยง่าย จึงเตือนว่า ขงเบ้งไม่ได้มากับเรา ข้าพเจ้าเห็นว่าควรส่งแผนการตั้งค่ายไปให้ท่านสมุหนายกตรวจสอบดูก่อน ม้าเลี้ยงไม่มั่นใจ อย่างน้อยก็เห็นว่าพระเจ้าเล่าปี่ยกทัพมาด้วยความหุนหันพลันแล่น ตัวสติตัวรอบคอบก็ต้องตกไป เราต้องจําไว้เป็นบทเรียน ว่าถ้าหากเราทําอะไรก็ตามด้วยความหุนหันพลันแล่น แผนของเราย่อมไม่แนบเนียน

พระเจ้าเล่าปี่ไม่พอใจ ตรัสว่า เราก็รบเป็นเหมือนกัน ใยต้องไปหารือขงเบ้งเสียก่อน ม้าเลี้ยงบอกว่า โบราณว่าฟังไว้สองฝ่าย ดีกว่าฟังไว้ฝ่ายเดียว พระเจ้าเล่าปี่เสียมิได้ บอกว่า ถ้าเช่นนั้นก็เขียนแผนการการตั้งค่ายของเราส่งไปให้ขงเบ้งดู ถ้าขงเบ้งเห็นว่าเราทําอะไรไม่ถูกที่ตรงไหนก็สอนมา ว่าแล้วเล่าปี่ก็สั่งให้ถอนกําลังจากแนวหน้า หลบร้อนเข้าไปตั้งในป่า ฮันตั๋งกับจิวท่ายเห็นเช่นนั้นก็เข้าไปขออาสาลกซุนตามไปตีกระหน่ํา ลกซุนก็นิ่งมองดูการเคลื่อนทัพอย่างใจเย็น สักครู่ใหญ่ก็บอกว่า ข้าศึกเอากําลังไปซุ่มไว้ที่ซอกเขา ลวงให้เราตามตี ท่านจงอยู่กับที่ก่อนอย่าเพิ่งร้อนรนไป

รุ่งขึ้นงอปั้นคุมทหารออกมาท้ารบที่หน้าค่ายของลูกซุน มาแสดงอาการยั่วโทสะต่างๆ เช่น ให้ทหารถอดเกราะเปลือยกายเดินไปเดินมา ทํานองเยาะเย้ย ฝ่ายชีเซ่งกับเตงฮองรองแม่ทัพทนดูไม่ได้ก็ไปพบลกซุนอีก บอกว่าขออนุญาตออกไปสั่งสอนทหารเล่าปี่ให้รู้สํานึกเสียบ้าง ลกซุนได้แต่ยิ้มไม่สั่งการใดๆ บอกว่าการยั่วโทสะของข้าศึกเป็นกลอุบายที่จะให้เราออกจากค่าย ขอให้งดไว้อีกสามวันก่อน คงได้รบกันหรอก ชีเซ่งกับเตงฮองแย้งว่า ถ้าคอยสามวัน ข้าศึกคงตั้งค่ายในป่าเรียบร้อยแล้ว จะไปรบชนะมันได้อย่างไร ลกซุนตอบว่า ท่านอย่าวิตกไปเลย ให้เขาตั้งค่ายให้เรียบร้อยก่อน จะทําอะไรให้ดู รองแม่ทัพก็โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง เดินออกจากค่ายกลับไป

วันที่สาม งอปั้นนําทัพถอยเข้าป่า พระเจ้าเล่าปี่ก็นําทัพออกจากที่ซ่อน ถอยเข้าไปในป่าด้วย ลกซุนก็ชี้ให้นายทหารดู ก็บอกท่านแล้วใช่ไหม ถ้าเราออกรบเมื่อวันก่อน คงป่นปี้กลับมาแน่ๆ ภายในสิบวันนี้ ข้าพเจ้าจะเผด็จศึกให้จงได้ นายทหารชักเห็นจริงว่า ถ้ารบวันก่อนคงแหลกแล้ว ทหารผู้ใหญ่ก็ยังเสนอว่า ควรยกทัพเข้าตีทันทีจะดีกว่า เพราะว่าในเวลานี้ ข้าศึกกําลังอยู่ในระหว่างตั้งค่ายใหม่ ช้าไปจะตั้งหลักมั่น ยากที่จะทําลายลงได้ ลกซุนตอบว่า ท่านทั้งหลายพูดคล้ายกับว่า ไม่เข้าใจการสงครามคืออะไร อันเล่าปี่เป็นคนฉลาด สามารถมาก ทั้งเจ้าเล่ห์ร้อยกล เราเข้าไปหักไฟหัวลมกับเล่าปี่ได้ หรือปล่อยให้เขาเพลิดเพลินเจริญใจ รอให้ไฟเหือดแห้งลง เราเข้าตีก็เอาชนะได้ นายทหารทั้งปวงเริ่มเลื่อมใสเห็นจริง ก็ยอมหยุดรอ

ฝ่ายพระเจ้าเล่าปี่ยกทัพเข้าป่าแล้ว ก็ตรัสสั่งให้กองทัพเรือยกไปตั้งค่ายเรียงรายกันอยู่ริมฝั่งแม่น้ํา ส่วนหน้าลึกเข้าไปในแดนกังตั๋ง ส่วนท้ายอยู่ปลายแดนเพื่อมิให้ทหารเดือนร้อนด้วยอากาศร้อนและแล้งจัด ห้องกวนนายทหารผู้ใหญ่ทักท้วงว่า ซึ่งจะส่งกองทัพเรือเข้าไปนั้นง่าย แต่ตอนถอยกลับนี่มันยาก ข้าพเจ้าจะขออาสาคุมทัพล่วงหน้าไปก่อน พระองค์ค่อยเสด็จตามไปในภายหลัง เมื่อมีภัยเกิดขึ้นยังพอกลับตัวทัน เล่าปี่ก็เร่งให้ทหารเรือตั้งค่ายรายเรียงไปตามริมน้ําทั้งสองฝั่ง รวม ๔๐ ค่าย ห่างกันทั้งสิ้นพันเส้น แต่ละค่ายให้เลือกตั้งอยู่ริมธาร ทหารเล่าปี่ก็สนุกสบาย นึกตายใจว่าลกซุนคงไม่กล้าเข้าตี ต่างคนต่างเลินเล่อต่อหน้าที่ เที่ยวยิงนกตกปลาเล่นกันอย่างสนุกสนาน

ในคืนวิบัติลมพัดจัด ลกซุนสั่งให้ทหารพร้อมกันเข้าจุดไฟเผาค่ายของพระเจ้าเล่าปี่ทุกค่าย ทหารเล่าปีแตกตื่นตกใจเหยียบกันเอง ล้มตายกันเป็นอันมาก มีพายุด้วย ไฟก็โหมหนัก พระเจ้าเล่าปี่หนีขึ้นไปอยู่บนเขา ลกซุนก็ให้เอาไฟจุดที่ตีนเขาโดยรอบ เล่าปี่ตีฝ่าหนีไปได้อย่างหวุดหวิด ลกซุนนําทหารไล่ค้นหา เล่าปี่เหลือทหารติดตามเพียง ๑๐๐ คนหนีไปถึงเมืองเป็กเต้ ในเขตปกครองของเสฉวน

ข่าวเล่าลือกันทั่วว่า พระเจ้าเล่าปี่สิ้นพระชนม์ในสนามรบ ทัพบกทัพเรือไม่เหลือ กลับไปเลย นางซุนฮูหยินน้องสาวซุนกวน ภรรยาเล่าปี่ที่กังตั๋งทราบข่าว ก็เสียใจกระโดดน้ําตายตาม ฝ่ายเล่าปี่อับอายคนทั้งปวงว่าเสียทัพแก่ลกซุน ไม่ได้เสด็จกลับเมืองเสฉวน คงประทับอยู่ที่เป็กเต้ เสียใจตรอมใจอย่างหนัก

คืนหนึ่งมีลมพายุพัดเข้าไปในห้องบรรทม จนเทียนเกือบดับ พอแสงไฟสว่างขึ้น เล่าปี่ทอดพระเนตรเห็นชายสองคนยืนนิ่งอยู่ข้างเทียน ก็ตรัสบอกว่า กูไม่สบายให้มึงออกไปซะ เสือกกลับเข้ามาอีกทําไม ออกไปให้พ้น คนทั้งสองไม่ไปกลับยืนเฉย เล่าปี่เสด็จลุกขึ้นจากที่บรรทมเดินเข้าไปใกล้ จําได้ว่าเป็นกวนอูกับเตียวหุยน้องร่วมสาบาน ก็ประหลาดใจ ตรัสถามว่าน้องเรายังมีชีวิตอยู่หรือ กวนอูตอบว่า ข้าพเจ้าทั้งสองไม่ใช่คน ด้วยเดชะที่มีความซื่อสัตย์ต่อกันในช่วงที่มีชีวิตอยู่ ข้าพเจ้าทั้งสองจึงได้เป็นเทพารักษ์ ไม่ช้าหรอกเราสามคนจะได้อยู่ด้วยกันอีก พระเจ้าเล่าปี่ฉุดมือเทพารักษ์ทั้งสองไว้แล้วก็ร้องให้ พอดีตื่นบรรทมเป็นเวลายามสาม ก็รู้ว่าพระองค์ต้องตายแน่แล้ว ก็โปรดเรียกขงเบ้งและบรรดาผู้ใกล้ชิดทั้งหมดเข้ามาสั่งเสียราชการบ้านเมืองโดยด่วน สั่งเสียเสร็จแล้ว ก็มีพระราชดํารัสต่อขุนนางทั้งปวงว่า ท่านทั้งหลาย ข้าพเจ้าพูดกับพวกท่านไม่ทั่วถึง ทุกคนอย่าน้อยใจเลย จงอภัยให้แก่ข้าพเจ้าด้วย ขอให้ทุกท่านจงตั้งอยู่ในความดี รักษาศักดิ์ศรีของตัวทั่วกันเถิด แล้วพระเจ้าเล่าปี่ก็สิ้นพระชนม์ อายุได้ ๖๓ ปี

ขงเบ้งกับบรรดาขุนนางฝ่ายทหารพลเรือนทั้งหมด จึงพร้อมกันอัญเชิญอาเต้า พระราชโอรสองค์ใหญ่ ขึ้นสืบราชสันติวงค์ ทรงพระนามว่าพระเจ้าเล่าเสี้ยน นางเตียวซี บุตรีเตียวหุยเป็นพระมเหสี