ไซซีดำเนินแผนการต่างๆ นานา จนอ๋องฟูไชมอบกระบี่ให้หวู่จือซีฆ่าตัวตาย ซุนวูเห็นฟูไชลุ่มหลงไซซีไม่ลืมหูลืมตา จึงลาออกจากตำแหน่งไปใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่ในชนบท

หวู่จือซีตายเมื่อ พ.ศ.59 หลังจากนั้น ฟูไชก็ทำศึกสงครามเรื่อยมาจนกองทัพอ่อนแอ จน พ.ศ.67 เยว่อ๋องโกวเจี้ยนยกทัพตีแคว้นหวู รบกันอยู่สี่ปี จนถึงปี พ.ศ.70 ฟูไชถูกทัพเยว่ล้อมจนมุมอยู่ที่เมืองซูโจว เมืองหลวงของแค้วหวู ฟูไชจึงได้เชือดคอตาย หลังฟูไชตาย แคว้นหวูก็สิ้นชาติ โกวเจี้ยน ไม่ยอมปกครองแคว้นหวูอย่างเมืองขึ้น ได้ผนวกเข้าเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นเยว่

เมื่อเสร็จศึกพิชิตหวูแล้ว ฟ่านหลีก็รีบลาออกจากราชการ ไม่ยอมรับตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีต่อไป เพราะรู้ดีว่านายอย่างโกวเจี้ยนนั้นขี้ระแวง เป็นนายที่ดีเฉพาะยามร่วมทุกข์ แต่ยามร่วมสุขจะมีอันตราย ฟ่านหลีมีจดหมายไปเตือนหวินจ้งว่า "ล่ากระต่ายได้แล้ว มักฆ่าหมาล่าเนื้อ ปรปักษ์พินาศ มักพิฆาตผู้วางแผน ท่านรีบหนีไปจากแคว้นเยว่เถิด" เหวินจ้งเชื่อมั่นในคุณงามความดีของตนและไม่รู้ธาตุแท้ของโกวเจี้ยน จึงไม่เชื่อคำฟ่านหลี ต่อมาจึงโดนโกวเจี้ยนสั่งให้ฆ่าตัวตาย

ส่วนฟ่านหลีได้พาไซซีไปใช้ชีวิตสามัญชนอยู่ที่ทะเลสาบไท่หู ต่อมามีคนจำได้ ข่าวรู้ไปถึงโกวเจี้ยน โกวเจี้ยนส่งคนมาตามหาตัว ฟ่านหลีจึงพาไซซีหนีไปอยู่แคว้นฉี เปลี่ยนชื่อเป็นหยีจื่อผี ประกอบอาชีพค้าขายจนมั่งคั่ง ขุนนางแคว้นฉีชื่นชมความสามารถของหยีจื่อผี เสนอฉีอ๋องให้เชิญตัวมาเป็นขุนนางผู้ใหญ่ ฟ่านหลีทราบเรื่องก็รีบพาลูกเมียหนีไปอยู่เมืองเถาอี้ เปลี่ยนชื่อเป็นเถาจูกง และยังคงเป็นพ่อค้าท่องเที่ยวค้าขายไปทั่วจนร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสุขสงบ หลังจากเถาจูกงตายแล้ว คนทั้งหลายจึงรู้ว่าเขาคือฟ่านหลีปลอมตัวมา และหญิงที่เคยอยู่เคียงข้างกายเถาจูกงก็คือไซซี

เถาจูกงหรือฟ่านหลีนี้ คนจีนยกย่องว่าเป็นปรมาจารย์วิชาค้าขาย รอบรู้ศิลปศาสตร์หลายสาขา เขาเชื่อว่าโลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปตามความขัดแย้ง และความกลมกลืนของหยินและหยาง ไม่มีอะไรคงที่ การต่อสู้ศัตรูจึงไม่มีหลักตายตัว ต้องปรับเปลี่ยนให้เหมาะกับสภาวการณ์ ยามรุ่งเรืองต้องไม่ประมาทหลงระเริง ยามเสื่อมหรือพ่ายแพ้ก็ไม่ท้อแท้สิ้นหวัง ประคับประคองตน รอคอยจังหวะและโอกาสอันควร พยายามสร้างสภาวการณ์อันจะพลิกผันจากความเสียเปรียบให้เป็นความได้เปรียบ

ในด้านการค้า เถาจูกงถือหลักว่า ราคาสินค้าขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของปริมาณสินค้ากับความต้องการของผู้บริโภค ตรงกับ Demand & Supply ในปัจจุบัน คนสมัยราชวงศ์ฮั่นเคยรวบรวมงานเขียนของเขาไว้สองเล่ม แต่น่าเสียดายที่ไม่มีเหลือต้นฉบับตกทอดมาถึงปัจจุบัน ความคิดความอ่านและหลักการต่างๆของเขาพอมีบันทึกอยู่บ้างในหนังสือ "สื่อจี้" และ "กว๋ออวี่" เท่านั้น