ในช่วงเมืองแตกนั้น จูล่งได้ฝ่าทัพย้อนเข้าในเมือง เพื่อกลับไปตามหาครอบครัวของเล่าปี่แต่เพียงผู้เดียว จนได้พบกับนางกำฮูหยิน จึงได้เร่งถามหาอาเต๊า นางกำฮูหยินแจ้งว่าอาเต๊านั้นอยู่กับนางบีฮูหยินซึ่งได้พลัดหลงกันไป จูล่งจึงบุกฝ่าไปอีกจนถึงกลางเมืองก็ได้พบกับนางบีฮูหยิน บีฮูหยินนั้นเมื่อส่งมอบอาเต๊าให้แก่จูล่งแล้วก็กระโดดบ่อน้ำตายไป ด้วยเกรงว่าหากตนไปด้วยจะเป็นภาระแก่จูล่งในการฝ่าทัพ จูล่งจึงอุ้มอาเต๊าซ่อนไว้ในอกแล้วผูกผ้าพันไว้ (ปัจจุบันมีอนุสาวรีย์จูล่งในลักษณะดังกล่าวตั้งอยู่กลางใจเมืองตันหยาง และยังมีพิพิธภัณฑ์ที่เกี่ยวข้องกับสามก๊ก ตอนจูล่งฝ่าทัพรับอาเต๊าอีกด้วย)

ขณะที่จูล่งต่อสู้ฝ่าทัพออกมานั้น โจโฉสังเกตการณ์อยู่บนภูเขาเกงเหลง เห็นว่าจูล่งฝ่าทัพไป ณ ที่ใด ที่นั้นก็แตก ด้วยความชื่นชมความกล้าหาญของจูล่งนั้น จึงสั่งทหารทั้งปวงมิให้ทำร้ายจูล่ง ในที่สุดจูล่งได้นำอาเต๊าไปให้เล่าปี่ได้อย่างปลอดภัย เมื่อเล่าปี่เห็นอาเต๊า จึงแสร้งโยนอาเต๊าลงพื้นเสีย โดยกล่าวว่า อาเต๊าเกือบเป็นเหตุให้เราต้องเสียทหารเอกเสียแล้ว การทำดังนี้เพื่อเป็นการซื้อใจจูล่ง แต่ผลเสียคงตกอยู่กับอาเต๊า เพราะถูกเขย่าบนหลังม้ายังไม่พอ ยังถูกโยนลงพื้นอีก ตอนโตแม้มีวาสนาแต่งตั้งเป็นฮ่องเต้แห่งจ๊กก๊ก ก็ป้ำเป๋อ สำนวนตามสามก๊ก ก็เรียกว่า “หาสติปัญญามิได้” แต่ก็น่าคิดนะคะ คนหาสติปัญญามิได้นี้ อายุยืน และดูจะมีความสุขกว่าใครเพื่อน ไม่ต้องรบกับใคร ไม่ต้องคิดอะไร ก๊กล่มแล้วก็ไม่เป็นไร ไปอยู่กับเว่ยก๊กของโจผีก็ได้ มีความสุขเหมือนกัน ไม่รู้โง่หรือฉลาด

วีรกรรมอีกครั้งหนึ่งของจูล่งคือ เมื่อครั้งซุนกวนทำอุบายนำซุนฮูหยินกลับเมือง เพื่อจะโจมตีจ๊กก๊ก (หลังจากบีฮูหยินกระโดดบ่อตายไป กำฮูหยินก็ชราภาพและถึงแก่มรณกรรมไปอีกคนหนึ่ง ซุนกวนจึงยกน้องสาวให้เป็นภรรยาของเล่าปี่) ซุนฮูหยินได้เลี้ยงดูอาเต๊ามา มีความรักใคร่ผูกพันจึงนำตัวอาเต๊าไปด้วย จูล่งจึงต้องฝ่าทัพไปรับอาเต๊ากลับมาจากซุนฮูหยินอีกครั้ง จูล่งรับราชการอยู่กับขงเบ้งมาจนอายุ ๗๒ ในวาระท้ายสุดก็เสียชีวิตไปเอง จนขงเบ้งถึงกับเอ่ยปากว่าเมื่อเสียจูล่งไป เสฉวนเห็นจะลำบากเสียแล้ว