พระเจ้าเล่าเสี้ยนขึ้นครองราชย์ โดยมีขงเบ้งเป็นมหาอุปราช บริหารราชการแผ่นดินเสฉวน การแผ่นดินทั้งหมดพระเจ้าเล่าเสี้ยนให้ขงเบ้งว่ากล่าว เป็นสิทธิ์ขาดทั้งหมด แต่ครองราชย์ได้ไม่นาน มีทหารสอดแนมเข้ามาทูลว่า พระเจ้าโจผี จัดทหารจะมารบเมืองเราแล้ว โดยยกทัพมา ๕ ทาง หอปีคุมทหารเข้าตีทางด่านแฮบังก๋วน โจหยินคุมทหารมาตีทางเผงก๋วน เบ้งตัดคุมทหารมาตีทางฮันตั๋ง พระเจ้าซุนกวนมาตีทางด่านกวยเซีย เบ้งเฮกคุมทหารมาตีทางเอ๊กจิ๋ว รวม ๕ ทาง เป็นทหาร ๕๐ หมื่น

ฝ่ายพระเจ้าเล่าเสี้ยนเพิ่งเสวยราชย์ใหม่ๆ ก็ตกพระทัย ตอนนั้นขงเบ้งไม่ได้มาเข้าเฝ้าหลายวันแล้ว พระเจ้าเล่าเสี้ยนให้ไปเชิญขงเบ้งมาช่วยคิดหาทางป้องกัน แต่ขงเบ้งก็ไม่ได้มาเข้าเฝ้า แถมยังสั่งคนใช้มากราบทูลว่า ป่วยอยู่เข้ามาไม่ได้ พระเจ้าเล่าเสี้ยนร้อนใจ จึงใช้ที่ปรึกษาผู้ใหญ่ชื่อ ตงอุ่นกับตันเงก ไปเยี่ยมไข้ขงเบ้ง

ทั้งสองรับคําสั่งแล้วไปที่บ้านขงเบ้ง แต่นายประตูไม่ยอมให้เข้าเยี่ยม ที่ปรึกษาทั้งสองไม่รู้จะทําอย่างไร จึงเล่าความวิตกกังวลของพระเจ้าเล่าเสี้ยนให้นายประตูฟัง แลปรับทุกข์กับนายประตูว่า พระเจ้าเล่าปี่ฝากธุระไว้กับพระมหาอุปราช บัดนี้มีศึกมา มหาอุปราชทําป่วยเสียฉะนี้ใยเล่า นายประตูได้ฟังดังนั้นก็รีบเข้าไปรายงาน สักครู่ก็กลับมาบอกตงอุ่นกับตันเงกว่า มหาอุปราชป่วยมากอยู่ถ้าหาย พรุ่งนี้จะไปเฝ้า ทั้งสองได้ฟังก็ทอดถอนใจ แต่ก็ไม่ได้ละความพยายาม รุ่งขึ้นก็ชวนขุนนางมากมายไปเฝ้าที่ประตู  ขงเบ้งก็ไม่ออกมา เช้าจดเย็นก็ไม่ออกมา ครั้งนี้คล้ายๆ กับเล่าปี่ไปพบขงเบ้งครั้งแรก  ขุนนางทั้งปวงก็กลับ ไม่รู้จะทําอย่างไร

ตงอุ่นกับตันเงกพอคิดอะไรบางอย่างได้ จึงกราบทูลพระเจ้าเล่าเสี้ยนว่า มหาอุปราชมีสติปัญญา กลัวจะดูใจจึงมิได้เข้ามา ขอเชิญพระองค์ไปจึงจะดี พระเจ้าเล่าเสี้ยนได้รับรายงานของตงอุ่นกับตันเงก ก็เกิดความสงสัย จึงนําความไปปรึกษานางงอชีผู้เป็นพระมารดา นางงอชีจึงว่า พระเจ้าเล่าปี่ได้ฝากธุระราชการแผ่นดินไว้กับขงเบ้งให้ช่วยทะนุบํารุงเจ้า บัดนี้มีราชการให้แต่หามิเข้ามา เขามีปัญญา คงจะดูใจว่าเจ้าจะรักเหมือนบิดารักเขาหรือไม่ เชิญเจ้าออกไปหาเถิด ถ้าเขาไม่เข้ามาแม่จะออกไปเอง

พระเจ้าเล่าเสี้ยนได้ฟังก็กลับมา ครั้นรุ่งขึ้นก็เสด็จไปเยี่ยมมหาอุปราช ครั้นถึงที่ประตู นายประตูก็ตกใจเห็นพระเจ้าแผ่นดินเสด็จมาเอง รีบเปิดประตูแล้วหมอบนิ่งอยู่ พระเจ้าเล่าเสี้ยนลงจากรถ เสด็จเข้าไปในข้างใน เห็นมหาอุปราชนั่งตกเบ็ดอยู่ริมสระ จึงแกล้งยืนนิ่งอยู่ข้างหลังไม่ให้เห็น แล้วก็ถามว่า ท่านตกเบ็ดสนุกหรือ

ขงเบ้งเหลียวมาเห็นพระเจ้าเล่าเสี้ยนก็ตกใจ ทิ้งเบ็ดหันมาทําความเคารพ แล้วบอกว่าโทษของข้าพเจ้าถึงตาย พระเจ้าเล่าเสี้ยนเห็นขงเบ้งกราบ ก็ยึดมือเอาไว้บอกว่า ข้าพเจ้าไม่ถือโทษท่าน บัดนี้มีข่าวมาว่า โจผียกทัพมาห้าทางมาตีเมืองเรา ท่านไม่แจ้งหรือจึงนิ่งเฉยเสียอย่างนี้

ขงเบ้งได้ยินพระเจ้าเล่าเสี้ยนว่าดังนั้นก็หัวเราะ แล้วเชิญให้ประทับในที่อันควร แล้วทูลว่า ข้าพเจ้าตกเป็ดนั่งคิดความดอก จะเอาสนุกหามิได้ ซึ่งโจผีจะมาตีเมืองเราทั้ง ๕ ทางนั้น ข้าพเจ้ารู้ก่อนพระองค์เสียอีก พระเจ้าเล่าเสี้ยนได้ฟังดังนั้นจึงว่า คิดประการใดอย่าให้ภัยมาถึงเมืองเรา

ขงเบ้งจึงทูลว่า บิดาของพระองค์ปลงธุระฝากไว้ให้ข้าพเจ้าช่วยทะนุบํารุง ควรหรือจะละเมิดเสีย หากแต่ข้าพเจ้าทําการโดยลับไม่ให้ขุนนางและคนทั้งปวงรู้ แล้วอธิบายแผนการของตนว่า ข้าพเจ้าจะกําจัดทัพ ๔ ทางคือ ห่อปีจะตีเข้าทางด่านแฮบังก๋วน ข้าพเจ้ามีหนังสือถึงม้าเฉียวซึ่งตั้งอยู่ที่นั้นให้คอยสกัดไว้ ม้าเฉียวกับห่อปีเคยกลัวกันมาก่อน เบ้งเฮ็กจะมาทางเอ็กจิ๋ว ข้าพเจ้าให้อุยเอี๋ยนสกัดไว้ เบ้งตัดมาทางฮันต๋งข้าพเจ้ารู้ว่าเบ้งตัดคนนี้กับลิเงียมเป็นสหายกินน้ําสาบานร่วมชีวิต จะเป็นตายร่วมกันข้าพเจ้าแต่งหนังสือเป็นลิเงียมไปให้เบ้งตัด ถ้าหากเบ้งตัดเห็นหนังสือลิเงียมแล้ว ก็จะทําเป็นป่วยบิดเบือนไปไม่ยกมา โจหยินจะยกมาทางเผงก๋วนนั้น ทางกันดารมายาก ข้าพเจ้าแต่งให้จูล่งคุมทหารออกไปตั้งมั่นไว้ ไม่ให้ออกรบ ถ้าโจหยินเห็นจู่ล่งไม่ออกรบ จะเลิกทัพถอนไปเอง แล้วข้าพเจ้าแต่งให้กวนหิน เตียวเปา คุมทหารออกนอกเมืองไป ๓ หมื่น ไม่ให้ใครผู้ใดรู้ เที่ยวสอดแนมไปทั้ง ๔ ทาง ถ้าเห็นหนักทางไหนให้ช่วยกัน

เท่ากับขงเบ้งแสดงฝีมือให้พระเจ้าเล่าเสี้ยนได้ประจักษ์ แล้วยังทดสอบใจของพระเจ้าเล่าเสี้ยนด้วยว่า ถ้าไว้วางใจได้เท่ากับผู้เป็นบิดาเล่าปี่หรือไม่ ก็จะได้ดําเนินนโยบายได้ตามสะดวก อันนี้ครั้งแรก ได้มองเห็นพระเจ้าเล่าเสี้ยนว่า ได้ถ่อมพระองค์ลงไป แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปสนใจราชการบ้านเมืองอีก เลยเพราะไว้ใจขงเบ้งจนเกินไปก็มี