เล่าปี่พาขบวนเดินทางไปตลอดวัน จนถึงเวลาสองยามก็หยุดพักทหารชั่วครู่ แล้วก็เดินทางต่อไปถึงเขตแดนเมืองฉสองกุ๋นที่จิวยี่รักษาอยู่ ในเวลาเช้าก็ได้ยินทหารของซุนกวนโห่ร้องตามมาข้างหลัง จูล่งให้เล่าปี่พาภรรยาเดินทางต่อไป ตัวเองจะต้านทานทหารที่ติดตามมาเอง แต่เล่าปี่ก็ไปเจอ ชีเซ่ง เตงฮอง นายทหารของจิวยี่ พร้อมทหารอีก ๓,๐๐๐ คนดักอยู่ ต้องหวนกลับมาหาจูล่งช่วยกันคิดอ่าน จูล่งก็เปิดถุงแพรของขงเบ้งถุงที่ ๓ ในนั้นบอกว่า ให้ซุนฮูหยินเป็นคนแก้ปัญหา

เล่าปี่ก็เล่าความทั้งหมดให้ซุนฮูหยินฟัง ตั้งแต่เรื่องแผนของซุนกวนกับจิวยี่ คิดจะลวงเล่าปี่มาติดกับแล้วฆ่าเสีย ซุนฮูหยินได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดให้น้อยใจซุนกวนเป็นที่สุดว่า ทําอย่างนี้เหมือนกับไม่ได้เป็นพี่น้องกันเลย ครั้งนี้ ข้าพเจ้าไม่กลับไปหาซุนกวนอีกต่อไป เดี๋ยวข้าพเจ้าจะคิดอ่านช่วยเหลือท่านเอง ก็เลยให้คนใช้เอาม้วนมู่ลี่ข้างรถขึ้น ขับรถไปข้างหน้า พบ ชีเซ่ง เตงฮอง นายทหารของจิวยี่ขวางอยู่ ก็ร้องออกมาว่า ที่จะทําการครั้งนี้คิดทําร้ายเราหรือ ทหารเอกทั้ง ๒ นายก็ตกใจลงจากหลังม้า วางอาวุธคํานับซุนฮูหยิน แล้วบอกว่า ข้าพเจ้าไม่ได้คิดทําอันตรายท่าน จิวยี่ให้คุมทหารมาคอยจับแต่เล่าปี่

ซุนฮูหยินด่าจิวยี่ว่า อ้ายผู้ร้าย ไม่ได้มีความกตัญญูเลย ไปอยู่เมืองกังตั๋งกินข้าวแดงแกงร้อนพี่เรา พี่เราก็ตั้งให้เป็นนายทหารเลี้ยงดูไม่ให้ลําบาก เล่าปี่เป็นอาพระเจ้าเหี้ยนเต้ มารดากับซุนกวนยกให้เป็นสามีเรา เมื่อเล่าปี่จะพาเรามา มารดาและซุนกวนยอมให้เรามาแล้ว จิวยี่เห็นเราได้ทรัพย์สินมามากหรือ เลยให้ทั้งสองคุมทหารมาเป็นโจรคอยตีชิงทรัพย์เรา นายทหารก็แก้ตัวว่า ข้าพเจ้าทั้งสองไม่คิดร้ายต่อท่านเลย  เพราะกลัวอาญาจิวยี่จึงตามมา ขอจงเมตตายกโทษให้ด้วย ซุนฮูหยินตวาดว่า ตัวเห็นจิวยี่มีอาญาสิทธิ์ฆ่าตัวได้ ตัวจึงทําตาม เรานี้ฆ่าตัวไม่ได้หรืออย่างไร ว่าแล้วก็เร่งขับรถฝ่าเข้าไป เล่าปี่กับจูล่งควบทหารตามไป สองนายทหารของจิวยี่กลัวนางซุนฮูหยิน รู้ฝีมือกันอยู่ว่ารบเก่ง และกลัวฝีมือจูล่งจึงยอมแหวกทางให้ไป

ขบวนของเล่าปี่เดินทางมาอีกไม่นาน ก็ได้ยินทหารโห่ร้องอื้ออึงตามหลังมาอีก ซุนฮูหยินบอกให้เล่าปี่พาทหาร ๓๐๐ เดินทางไปก่อน ตัวเอง จูล่ง และทหาร ๒๐๐ จะคอยต้านทานอยู่ข้างหลัง เล่าปี่รีบไปตามชายทะเล ส่วนจูล่งขี่ม้าถือทวนอยู่เคียงข้างรถของซุนฮูหยิน

ผู้ที่ตามมาคือ ตันบู กับ พัวเจี้ยง ทหารของซุนกวน ร่วมกับ ชีเซ่ง เตงฮอง นายทหารของจิวยี่ รวมเป็น ๔ คน ลงจากหลังม้าคํานับบอกว่า ซุนกวนบอกให้ซุนฮูหยินกลับไปก่อน ซุนฮูหยินแกล้งทําเป็นโกรธแล้วบอกว่า คนเหล่านี้จะมาทําให้พี่น้องผิดใจกัน มารดาของซุนกวนแต่งให้เราเป็นภรรยาเล่าปี่ เมื่อเรากับเล่าปี่จะมานั้น มารดาก็อนุญาตให้เราไปอยู่เมืองเกงจิ๋วกับสามีเราแล้ว ใช่ว่าจะหนีมาตามอําเภอใจก็หาไม่ ถึงซุนกวนพี่เรา ก็เห็นว่าตามขนมธรรมเนียม คงจะผ่อนเอาใจเราบ้าง แต่พวกเจ้าแอบรับคําสั่งของซุนกวน ยกทหารจะมาทําอันตรายเราหรืออย่างไร

นายทหารทั้ง ๔ ก็ลังเลใจ เพราะไม่แน่ว่าถ้าแข็งขืนทําตามคําสั่ง แล้วภายหลังพี่กับน้อง มารดากับบุตรหายโกรธกัน สี่คนไม่รู้จะทําอย่างไร ก็เลยปล่อยไป ซุนฮูหยิน เล่าปี่ จูล่ง ก็พากันหนีทหารของซุนกวนและจิวยี่มาถึงชายทะเลสุดเขตแดนฉสองกุ๋น เข้า เขตแดนเมืองเกงจิ๋ว เล่าปี่เองคิดถึงความยากลําบากกว่าจะผ่านพ้นมาได้ แล้วก็หวนคิดถึงความสุขที่ได้รับจากซุนกวนก่อนจากมา ทั้งดีใจและเสียดาย น้ําตาไหลพรากลงมาอีก พอดีได้ยินเสียงฝีเท้าม้าตามหลังเป็นอันมากก็ตกใจ กล่าวว่า บัดนี้ทหารม้าติดตามมาเป็นอันมาก เห็นเราจะถึงที่ตายในครั้งนี้ ก็พอดีขงเบ้งนำเรือมา ๒๐ ลำ มารับทัน

ตอนนั้น เจียวขิมกับจิวท่าย ถือกระบี่อาญาสิทธิ์ของซุนกวนตามมาทันพอดี เจอทหารเอก ๔ คนที่ปล่อยเล่าปี่ไป จึงรวมพลตามกันมาอีกครั้ง มาทันที่ริมชายฝั่ง ขงเบ้งก็ชี้มือร้องบอกไปว่า ให้ท่านไปบอกจิวยี่เถิดว่า เราคิดการมาก็นานแล้วเพิ่งสําเร็จครั้งนี้  ซึ่งจิวยี่ให้ตามมาส่งเล่าปี่นั้น เราขอบใจนัก เล่าปี่ไม่ได้เป็นอันตรายแต่อย่างใด อย่าให้จิวยี่คิดกลอุบายสืบต่อไปเลย เป็นอันว่ารอดพ้นตัวไปได้ในครั้งนั้น

ซุนฮูหยินก็อยู่กับเล่าปี่ที่เมืองเกงจิ๋ว อาเต๊า บุตรชายคนเดียวของนางกําฮูหยินที่เป็นกําพร้ามาตั้งแต่เยาว์วัย ซุนฮูหยินก็รักดุจลูกของตัวเอง จนกระทั่งเล่าปี่ยกกองทัพไปตีเมืองเสฉวน ซุนฮูหยินยังอยู่ที่เกงจิ๋ว เมื่อซุนกวนรู้ข่าว ก็ปรึกษากับขุนนางฝ่ายทหาร จะยกไปตีเมืองเกงจิ๋วอีกครั้งหนึ่ง นางงอก๊กไถ้ มารดาซุนฮูหยินรู้เรื่อง ก็กล่าวกับซุนกวนว่า คนที่คิดการแบบนี้ คิดไปฆ่าเล่าปี่เหมือนไปฆ่าลูกสาวเราด้วย คนคิดอย่างนี้ควรจะตัดศีรษะ ซุนกวนยังไม่ทันจะตอบ นางก็รําพันต่อไปว่าน้องเจ้าผู้เดียว เราสู้อุ้มท้องรักษามา ถนอมดังหนึ่งดวงชีวิต บัดนี้ได้ยกให้เป็นภรรยาเล่าปี่ไปแล้ว ท่านจะมาเชื่อถ้อยคําคนทั้งปวงยุยง จะฆ่าน้องสาวหรือไร ตัวเจ้าได้สมบัติของพี่เป็นใหญ่อยู่ในเมืองกังตั๋ง มีหัวเมืองขึ้นถึง ๘๑ หัวเมือง ยังไม่อิ่มใจ ยังจะไปเอาเมืองเกงจิ๋วซึ่งเป็นเมืองเล็กๆ เป็นสมบัติของผู้อื่นอีก

ซุนกวนได้ฟังคำมารดาก็คํานับว่า ข้าพเจ้าผิดไปแล้ว ยกโทษให้ด้วยเถิด พอลับหลังก็มาก่ายหน้าผากจะเอาอย่างไรดี ซุนกวนก็ปรึกษากับเตียวเจียว ขุนนางผู้ใหญ่ฝ่ายพลเรือน เลยออกอุบายให้ส่งคนไปรับนางซุนฮูหยินมาเสียก่อน แล้วพาเอาบุตรของเล่าปี่มาด้วย เล่าปี่ต้องยอมเอาเมืองเกงจิ๋วมาแลกกับบุตร