สรุปบทความจากรายการ

"สาระจากเมืองมังกร ตอนที่ 92เส้นทางความเป็นใหญ่ของโจโฉ (1)”

เส้นทางการเดินเข้าสู่อำนาจความเป็นฮ่องเต้หรืออำนาจสูงสุดในแผ่นดิน จนบันทึกเข้าไว้ในประวัติศาสตร์ของบุคคลสามคน จะขอเริ่มต้นที่โจโฉเหมือนเดิมนะคะ

โจโฉ  (曹操) ถ้าเปรียบเทียบก็เสมือนกับลูกคนใหญ่คนโตในระดับท้องถิ่นและมีเส้นมีสายอยู่ในวัง เพราะว่าบิดาของโจโฉนั้นเป็นบุตรบุญธรรมของขันทีใหญ่หรือหัวหน้าขันที บิดาของโจโฉนั้นก็คือโจโก๋และใช้แซ่ตามขันทีผู้นั้นด้วย ในสมัยก่อนขันทีไม่มีบุตรและอยากจะเลี้ยงดูบุตรซึ่งมีอิทธิพลในระดับท้องถิ่น นัยว่าเป็นบุตรบุญธรรมของขันทีอาจจะทำการค้าได้สะดวก และสามารถส่งเงินอย่างเสมอต้นเสมอปลายเป็นรายเดือนให้ขันทีจนทำให้ขันทีมั่งคั่ง ใครมีอำนาจมากก็จะได้บุตรบุญธรรมที่มีอำนาจ ขันทีบางคนมีบุตรบุญธรรมเป็นถึงแม่ทัพ ในสมัยนั้นใครก็ตามที่ส่งเสริมในเรื่องของการรับราชการหรือให้เส้นสายในการรับราชการก็จะเรียกว่าเป็นศิษย์เป็นอาจารย์กัน ดั้งนั้น ในภาพยนตร์บางเรื่องเราจะเห็นว่าคนนี้เป็นศิษย์คนนั้น คนนั้นเป็นอาจารย์ของคนนี้ หรือขันทีบางคนมีบุตรบุญธรรมถึงสิบกว่าคน ยกตัวอย่างเช่น เฉาฮั่วฉุน ขันทีใหญ่ในราชวงศ์หมิง มีบุตรบุญธรรมถึงสิบสองคน นั่นแสดงถึงความมีอำนาจอย่างยิ่งในราชสำนัก

ดังนั้น โจโฉก็เป็นคนที่มีเส้นมีสายคนหนึ่งและได้ร่ำเรียนสูงกว่าคนอื่น ในวัยเด็ก โจโฉซุกซนกลอกกลิ้งไม่ค่อยขยันเรียน เพราะฉะนั้น เด็กๆ ที่ไม่ขยันเรียนก็ต้องเกเรให้ได้เรื่องราวเหมือนโจโฉที่มีไหวพริบปฏิภาณเป็นเลิศ ในครั้งหนึ่ง โจโฉเล่นกับเพื่อนสนิทคืออ้วนเสี้ยว เล่นกันจนอ้วนเสี้ยวไปติดในซอกที่เป็นหนามไม่สามารถออกมาได้ โจโฉสามารถทำให้อ้วนเสี้ยวออกมาได้ด้วยการตะโกนบอกว่าตำรวจมา อ้วนเสี้ยวตกใจเลยหลุดออกมาได้ นี่คือความซนและความกลิ้งกลอกและความเป็นเพื่อนตั้งแต่วัยเยาว์
 

โจโฉได้ร่ำเรียนในด้านการทหารจนสูงสุดและเมื่อเข้ารับราชการ ก็ได้ใช้เส้นสายจนได้เป็นใหญ่ในพระนคร ถ้าเปรียบเทียบก็เสมือนหนึ่งการควบคุมดูแลการเข้า-ออกประตูวังในยามค่ำคืนและรักษากฎอย่างเคร่งครัด ยกตัวอย่างเช่น มีคำสั่งมาว่าห้ามออกยามวิกาล โจโฉก็จะถือคำสั่งโดยเคร่งครัด มีบุคคลผู้หนึ่งซึ่งมีอำนาจมาก เป็นคนสนิทของขันที เมามายในยามวิกาลยังถูกเขี่ยนตี เป็นที่เลื่องลือว่าต่อให้มีอิทธิพลแค่ไหนก็ไม่เท่าโจโฉ ทั้งนี้ โจโฉเป็นบุคคลที่เส้นใหญ่มาตั้งแต่เริ่มรับราชการชั้นผู้น้อยเลยทีเดียว ดังนั้น เส้นทางก้าวเข้าสู่อำนาจเท่ากับโจโฉมีบารมีมาในชั้นต้นอยู่แล้ว นอกเหนือจากนี้ ก็เป็นอุปนิสัยของโจโฉเอง ที่จะรวบรวมกำลังหรือเอาใจลูกน้องหรือบริหารจัดการกองทัพให้มีประสิทธิภาพในเวลาต่อมา