สรุปบทความจากรายการ

 "สาระจากเมืองมังกร ตอนที่ 87 ลำดับเหตุการณ์ปลายราชวงศ์ฮั่น"

(ออกอากาศทาง TNN2 Truevision ช่อง 8ทุกวันจันทร์-วันศุกร์ เวลา 20.20 - 20.30น.)

                สามก๊กเป็นหนังสือที่อ่านยาก เพราะว่าเป็นเรื่องราวที่ซับซ้อนเสมือนหนึ่งเป็นประวัติศาสตร์และมีชื่อคนมากมาย รวมไปถึงการเรียงลำดับเหตุการณ์ บางครั้งอาจจะสับสน จะขอทบทวนว่าความจริงในประวัติศาสตร์ตอนนั้นเป็นอย่างไร

เหตุการณ์เกิดในยุคปลายสมัยราชวงศ์ฮั่น ที่ปกครองด้วยตระกูลหลิวมาเป็นเวลา 400 ปี มีแทรกช่วงหนึ่งในสมัยตอนกลางก็คือ อองมั่ง ตอนปลายสมัยราชวงศ์ มีเมืองหลวงอยู่ที่ลั่วหยางและเป็นช่วงที่ย้ายเมืองหลวงบ่อย จากลั่วหยางสู่ซีอานหรือฉางอานในสมัยนั้น และก็เป็นช่วงของการเสื่อมของราชสำนักอย่างแท้จริง ถ้าเราจะเปรียบเทียบกับสมัยชุนชิว จ้านกว๊อ ก็จะมีความคล้ายคลึงกัน

เกิดจากความเสื่อมโทรมในราชสำนัก ในสมัยของพระเจ้าฮั่นหลิงตี้ มีการซื้อตำแหน่ง ใครอยากได้ตำแหน่งก็ต้องมีเงินมาซื้อ แม้กระทั่งตำแหน่งซากง คือ กลาโหม ซึ่งเป็นตำแหน่งสูงสุดในราชสำนัก แม้แต่ยุติธรรม พลาธิการก็ยังต้องซื้อ ดังนั้น ขุนนางในราชสำนักจึงเปลี่ยนบ่อย เพราะขึ้นอยู่กับว่าใครซื้อตำแหน่งนั้นได้ การซื้อตำแหน่งนี้เป็นไปอย่างเปิดเผย มิหนำซ้ำเวลาข้าราชการจะทูลข้อความใดๆ ต่อฮ่องเต้ พระเจ้าฮั่นหลิงตี้กำหนดไว้ว่า ผู้กราบทูลก็จะต้องเสียเงินค่ากราบทูลด้วย จึงไม่ค่อยมีผู้ใดที่จะกราบทูลเพราะกราบทูลเรื่องราวครั้งหนึ่งก็ต้องเสียเงิน

นอกจากนี้แล้ว ขุนนางทุจริตคอรัปชั่นที่ถูกจับได้ ญาติพี่น้องก็ยังสามารถเอาเงินซื้อเพื่อให้รอดพ้นภัยจากคุกตารางหรือประหารชีวิตได้ ในเมื่อทางราชสำนักหรือพระเจ้าฮั่นหลิงตี้เป็นเอง จึงไม่ต้องพูดถึงขันทีหรือขุนนาง ผู้ที่ใช้เงินจำนวนมากซื้อตำแหน่ง ก็จะไปรีดนาทาเร้นเก็บภาษีหรือเก็บส่วยกับประชาชน ฉะนั้น ผู้ที่เดือดร้อนที่สุดก็คือราษฎรนั่นเอง ดังนั้น ที่เกิดโจรผู้ร้ายปล้นสะดม หรือเกิดโจรโพกผ้าเหลืองก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

นอกจากเรื่องการเสื่อมโทรมในเรื่องคอรัปชั่นจนกระทั่งกระทบกระเทือนถึงประชาชนแล้ว การแก่งแย่งชิงอำนาจในราชสำนักโดยสตรีฝ่ายในและขันทีก็ทำให้เกิดความวุ่นวาย เพราะฉะนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ แน่นอนว่าความเสื่อมความเกรงใจไม่มีอีกต่อไปแล้ว เพราะอำนาจหรือตำแหน่งจะเกิดขึ้นได้จะต้องมีเงิน ฉะนั้น การแสวงหาทรัพย์สินเงินทองจึงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วก็ชิงอำนาจถึงขนาดฆ่ากัน

ในราชสำนักเองเกิดความเสื่อมโทรมถึงขนาดไม่เกรงใจฮ่องเต้ เพราะว่าใครมีอำนาจมีเงินก็ซื้ออำนาจ ซื้อกองทหารซื้อทุกคนให้ทำในสิ่งที่ตนเองต้องการ ความสำคัญและอำนาจฮ่องเต้ก็เสื่อมไปอย่างรวดเร็ว แล้วอำนาจก็ตกอยู่ในมือขันที ส่วนบรรดาขุนศึกตามหัวเมืองต่างก็สั่งสมทั้งกองกำลัง ทั้งอำนาจและเสบียง อย่างตอนที่รวบรวม 18 หัวเมืองนั้น ต่างก็มีอำนาจมีกองทัพของตัวเอง ยังไม่นับนักเลง คหบดี เศรษฐีที่อำนาจเป็นของตัวเองอีก เท่ากับแผ่นดินนั้นแตกแยกเป็นส่วนเล็กส่วนน้อยดั่งเช่นในสมัยยุคชุนชิวจ้านกว๊อไม่แตกต่างกัน